Rozdział 37


Dać, nie dać, dać, nie dać... najchętniej uciekłabym stąd gdzieś gdzie nikt nie znalazłby mnie.  Kurde... życie ile razy mnie zaskoczy? A teraz myśląc już o sprawach nad którymi mam się zastanowić to nie mam pojęcia jak powinnam postąpić.  Ja nawet nie wiem czy kocham go czy ma szansę żebym go pokochała? Tyle pytań, zero odpowiedzi... nieważne jaką podejmę decyzję nie będę jej do końca pewna... z jednej strony może warto spróbować?  Z drugiej może lepiej nie robić mu nadziei ? Ehh... szkoda będzie go stracić i przez nieudany związek i niezgodzenie się na to.  Mam bałagan. .. moje uczucia nie podpowiadają mi  konkretnej decyzji. Dobra zastanów się kobieto, skup się. Popatrzyłam ja jego twarz, była bez wyrazu, bardzo skupiona. Oczekiwał odpowiedzi. Sama nie lubię być trzymana w niepewności, ale myślę że to dość poważna decyzja.  No może nie aż tak jak ślub albo coś podobnego pokroju, ale mimo to ważna.
- Julka, może nie spodziewałaś się tego, ale chciałbym coś usłyszeć od Ciebie. - mówił wolno i głos miał zdenerwowany.
Nie chciałam go tak męczyć,ale to nie takie proste.
- prawda, nie spodziewałam się tego.  Nie chce Cię stracić, a każda opcja zawiera takie ryzyko. Jesteś super, przystojny i dobrze nam się gada.
-to co cię jeszcze przed zgodzeniem się?
- Nie mogę odgadnąć co czuje.
Bartek patrzył na mnie badawczo, nagle spuścił głowę i milczał. Gdy ją podniósł jego oczy były smutne, twarz z promiennego młodzieńca stała się o 10 lat starsza.
Tak bardzo nie chce żeby cierpiał.
- Dobrze- powiedziałam
zainteresowany patrzył na mnie.
- no zgadzam się - powiedziałam choć nie byłam do końca pewna czy dobrze zrobiłam.
----------
 Na szybko pisany :) flatego y taki krótki :c Fani Alexa niech sie nie załamują :)