Rozdział 36

Wkrótce przyszła Pani.  Wypuściła nad do klasy i od razu zaczęliśmy pisać.  Pytania były proste.   Odpowiadałam na nie bez większego kłopotu. Po całej lekcji męki byłam pewna co do 5. Byłam dobrej myśli. Nie zastanawiając się dłużej poszłam dalej na lekcje.  Na każdej innej lekcji nie mogłam się już skupić, byłam ciekawa co on szykował. Z każdą minutą byłam coraz  niecierpliwsza. Nie mogłam po prostu usiedzieć na krześle, tak jakby mnie coś parzyło. W końcu po 4 lekcjach mogłam zaspokoić to wszystko.
Pobiegłam na główny hol.  Było w nim pełno ludzi. Jednak Bartka zauważyłam od razu.  Rzucał się w oczy ze swoim wzrostem. Był wyższy od większości ludzi z mojej szkoły. Nieliczni mu tylko dorównywali. Stał szukając mnie. Tak przynajmniej myślałam. Podeszłam do niego ,bo nie zauważył mnie przez ten tłum. Uśmiechnął się do mnie, wyglądał na mega zdenerwowanego. A może to jakaś zła rzecz? nie wiedziałam co już myśleć o tym wszystkim. Złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć przepychając się przez tłum. Jak już było spokojniej, wyciągnął chustkę;
- Nie ruszaj się, to ma być niespodzianka. - powiedział i uśmiechnął się pokrzepiająco. To dodało mi wiary, że to nic złego i mogę mu zaufać. Tylko nie rozumiem po co tyle zachodu? Jakby nie mógł mi dać tej niespodzianki teraz.
Nagle stałą się ciemność i nic nie widziałam. Po chwili poczułam jak odrywam się od ziemi. Ten głupek wziął mnie na ręce. Po co ? Ech, co ja się z tymi chłopami mam. Po jakiejś chwili odstawił mnie na podłogę.
- Już mogę ? -zapytałam zniecierpliwiona
- Tak, już możesz - powiedział Bartek trochę tak jakby z daleka.
Odsłoniłam oczy..... a tu ciemno. Z ciemności w ciemność? To ta niespodzianka?
Wyjęłam telefon i przyświeciłam sobie. Nic i co najdziwniejsze Bartka też nie było. Poszłam dalej, okazało się, że przez ścianę mogę przejść, bo jest wykonana z materiału. Nie mając nic do stracenia przeszłam, przez to. I stanęłam jak wryta. Pokój był ciemny, ale widać było wszystko od blasku świec. Były poustawiane wszędzie. A na środku stał stół i Bartek obok. Wow... to takie dziwne, tak jest na filmach. I teraz On wyznaje jej miłość i będą szczęśliwi na zawsze. Ale w naszym przypadku to tylko niespodzianka, więc jest super. Miłe zaskoczenie.
Podeszłam do stołu, na którym było pełno jedzenia. Tylko już nie tak romantycznego, bo zawsze jakieś sałatki czy coś jest, a tu pizza. Ale było wino, nastrój w 3/4 zachowany.
- Julka, znamy się dosyć długo. Dogadujemy się dobrze, chciałbym żebyś została moją dziewczyną. - powiedział Bartek na jednym wdechu i szybko.
O kurcze, byłam  zdziwiona.  Zaskoczona.   Wstrząśnięta. Zamurowana.  I nie wiem co jeszcze. Ja i Bartek, mielibyśmy stanowić teraz MY? Łoooo w dupę.
- ymm... - powiedziałam szybko mrugając oczami. Nie wiedziałam czy to co usłyszałam było prawdziwe.
- Ja wiem, to jest trochę dla Ciebie szok, ale przypomnij sobie. Te niespodzianki, żarciki, rozmowy i wszystko inne.
Fakt, trzyma się wszystko kupy. Dać mu szanse czy pozostać przyjaciółmi? Jeśli dam to później się wszystko zwali, a jeśli nie dam będzie to samo.
------------------------------------
Macie tak na zakończenie moich ferii :( Kto jeszcze kończy?  A kto się cieszy teraz odpoczynkiem?