Rozdział 26


I wyszedł. Byłam jeszcze większym szoku. Co chciał tym mi udowodnić ? Co chciał zrobić? Nie wiedziałam nic oprócz tego, że jestem godna. Znowu przegapiłam kolacje. Znowu będę musiała przeżyć na kalorycznym jedzeniu. W sumie jest lepsze, więc co ja narzekam, ale jak tak dalej pójdzie to będę gruba i nikt nie będzie mnie chciał. Chociaż teraz nie jestem to też żaden nie próbuje mnie poderwać. Wybiegła z pokoju. Zostawiam otwarty, bo miałam 15 minut na ogarnięcie jedzenia. Zmęczona stanęłam w kolejce. Kupiłam chipsy i jakieś owsiane ciasteczka. Zapłaciłam i ruszyłam w drogę powrotną także biegiem. Nie najlepiej z moją kondycją. Kiedyś jak biegałam za piłką koszykową to wtedy miałam formę. Ach te stare czasy.  Zdążyłam wejść na teren szkoły, a brama zamknęła się z głośnym hukiem dzięki woźnemu. Dowlokłam się do pokoju. Weszłam i znowu zobaczyłam jego. Ja mam zwidy albo to faktycznie Alex. Znowu przeczesał swoje włosy, zamknął oczy, a gdy je otworzył były smutne. Brakowało w nich tego zalotnego spojrzenia.  I co on sobie myśli ? Przyjdzie poudaje smutnego i myśli, że wszystko będzie jak wcześniej? Będę taka super, biedny jest w takim błędzie. Głupia byłam, bo sobie za dużo wyobraziłam. Mogłam zostać obojętna. Ale ja to ja... Trudno być mną, a ogarnąć mnie to dopiero wyczyn. Chociaż kolejny raz byłam zaskoczona, nie dałam tego po sobie poznać. Kamienna mina, pierś do przodu i perfekcyjny wygląd, niech żałuje! Jaka skromna jestem, aż się zaśmiałam sama z siebie w duchu. Trochę uśmiechu dobrze zrobiłoby mi.
-Julka, czy mogę coś powiedzieć ?- powiedział cicho Alex patrząc na swoje kciuki, którymi kręcił młynki
- Już to zrobiłeś- powiedziałam sucho i założyłam ręce na piersi.
- Proszę, wysłuchaj mnie - powiedział patrząc na mnie lekko.
- Ok słucham. Masz 5 minut albo 2. I tak za dużo czasu straciłam z Tobą- powiedziałam patrząc na swoje ręce. Chciało mi się śmiać. Jaka ja umiem być niedobra i zimna. Mam talent! Zostanę aktorką! To się nazywa olśnienie.
- No bo to, nie tak, wszystko inaczej, to nie ja, bo ona, ale to przez chłopaków.-jąkał się
- Ogarnij się! Jesteś facet ? To mów normalnie, a jak nie to droga wolna! - powiedziałam i odsłoniłam mu drzwi.
- Nie! Siadaj i słuchaj! Kiedyś byliśmy parą, ona wyjechała i wcześniej zrobiłbym dla niej wszystko, ale teraz jest teraz! Ja chce Ciebie! To nie ja ją ściągnąłem tylko chłopaki. Rozumiesz? Ja jej nie chce. - mówił coraz ciszej, nie patrzył na mnie, uznał podłogę lepszym rozmówcą.
- To czemu jej tego na początku nie powiedziałeś? Chcesz mnie, ale fajnie pomacać inna. Więc chciałeś mieć 2 - dobry pomysł, tylko na jednej imprezie 2 dziewczyny '' Twoje'' to już nie koniecznie. Pomyśl o tym.
- Możesz słuchać co mówię! To chłopaki, ja tam przyjechałem z Tobą i z Tobą zamierzałem wrócić! - wstał i krzyczał.
Byłam zaskoczona tym wszystkim, nie wiedziałam co mam już myśleć. To takie dziwne jest. Stałam jak wryta, taki nagły paraliż. Podszedł do mnie powoli. Oparł czoło o moje, miał zamknięte oczy i szeptał już tylko przepraszam. Widziałam, że nie miał już na nic ochoty ani siły.
- Okej, czas minął - powiedziałam po czasie. Nie wiedziałam ile tak staliśmy. Było to uspokajające, ale nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Chciałam być sama.